شب یلداست؛ شبی که در آن انار محبت دانه می شود و سرخی عشق و عاطفه، نثار کاسه های لبریز از شوق ایرانیان می گردد.یلدا یعنی یادمان باشد که زندگی آن قدر کوتاه است که یک دقیقه بیشتر با هم بودن راباید جشن گرفت. یادمان باشد با آمدن زمستان، اجاق خاطره ها را روشن بگذاریم تا دچار سردی فاصله ها نشویم. در شب یلدا، میوه سربسته حرف هامان را روبه روی هم می گذاریم تا طعم شیرین دوستی را به کام زمستانی روزگار بچشانیم.
یلداست. بگذاریم هر چه تاریکی هست، هرچه سرما و خستگی هست، تا سحر از وجودمان رخت بربندد. بلندترین شب سال هم خورشید را ملاقات خواهد کرد و این یعنی بوسه گرم خداوند بر صورت زندگی، وقتی همه چیز یخ می زند. یلدا یعنی بهانه ای برای در کنار هم شاد بودن و زندگی یعنی همین بهانه های کوچک گذرا.
شب یلدا یا شب چله آخرین روز آذرماه، شب اول زمستان و درازترین شب سال است.ایرانیان باستان با باور اینکه فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها بلند تر شده و تابش نور ایزدی افزونی می یابد، آخر پاییز و اول زمستان را شب زایش مهر یا زایش خورشید می خواندند و برای آن جشن بزرگی برپا می کردند .
دانش آموزان دبستان غیردولتی پسرانه امام حسین (ع) و کارکنان این آموزشگاه با برپايي سفره يلدايي در روز شنبه 1 دي ماه 1403 ، به پیشواز آخرین شب پاییزی و طولانی ترین شب سال رفتند. در این جشن به تناسب سن دانش آموزان فلسفه شب یلدا توضیح داده شد و جشن شادی برگزار گردید و دانش آموزان عکس یادگاری با معلمان خود گرفتند .